Patron Tadeusz Kościuszko

  • Home
  • Patron Tadeusz Kościuszko

  

 

 

Tadeusz Kościuszko urodził się dnia 4 lutego 1746 roku w Mereczowszczyźnie.

 

 

 

Został ochrzczony 12 lutego. Na chrzcie nadano mu imiona: Andrzej, Tadeusz, Bonawentura. Był najmłodszym dzieckiem w rodzinie. Miał dwie siostry i brata. Najstarsza siostra to Anna, młodsza Katarzyna, brat miał na imię Józef. Z domu rodzinnego, w którym kultywowano tradycje szlacheckie, wyniósł zamiłowanie do dziejów ojczystych.

 

Po ukończeniu 9-tego roku życia, w 1755 roku, został posłany do szkoły pijarskiej w Lubieszowie gdzie uczył się przez 5 lat. Był bardzo pilnym uczniem. Bardzo chciał zostać żołnierzem. Po powrocie do rodzinnego domu, pomagał matce prowadzić gospodarstwo, gdyż jego ojciec już nie żył-zmarł, gdy Kościuszko miał 12 lat.

 

 

 

W 1765 wstąpił do Szkoły Rycerskiej. Uczył się tam historii polskiej i powszechnej, filozofii, łaciny, języków polskiego, francuskiego i niemieckiego, prawa, ekonomii, arytmetyki, geometrii, miernictwa i sztuki inżynierskiej. Po roku nauki w szkole rycerskiej został chorążym, a po trzech latach uzyskał stopień kapitana. Otrzymał stypendium od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego z przeznaczeniem na studia we Francji i w 1769 roku wyjechał do Paryża. W Paryżu uczęszczał do Akademii Malarstwa i Rzeźby, uczył się rysunków, malarstwa i architektury. Do szkoły wojskowej jako cudzoziemiec nie mógł być przyjęty. Chodził jednak na wykłady francuskich architektów i inżynierów, a szczególnie znawców sztuki budowy fortyfikacji.

 

W 1774roku powrócił do kraju. Nie został w nim jednak długo, gdyż w 1775 roku wyjechał do Ameryki, by wziąć udział w walce o niepodległość Sanów Zjednoczonych. Spędził w niej 8 lat. Zdobywając wiedzę jako żołnierz i inżynier wojskowy oraz człowiek o ujmujących cechach osobistych. W 1783 roku otrzymał stopień generała armii amerykańskiej.

 

 

Wracał do Polski w 1784 roku opromieniony sławą bohatera. Nie otrzymując stanowiska w polskim wojsku osiadł w Siechniowicach i przez 5 lat zajmował się gospodarstwem.

 

W 1789 powołany został do wojska polskiego w stopniu generała-majora. W 1792 w czasie wojny polsko-rosyjskiej walcząc w armii koronnej odznaczył się w bitwach pod Zielenicami, a zwłaszcza pod Dubienką. Po przystąpieniu Stanisława Augusta do Targowicy podał się do dymisji i wyjechał do Lipska.

 

W 1793 z ramienia emigracji polskiej udał się do Paryża, by uzyskać pomoc dla Polski od francuskiego rządu. Jego misja nie powiodła się. Do Polski powrócił w marcu 1794.

 

 

 

Po ogłoszeniu insurekcji w Krakowie 24 III 1794 Kościuszko objął władzę dyktatorską jako Najwyższy Naczelnik Siły Zbrojnej Narodowej. Rozbicie wojsk rosyjskich pod Racławicami (4 IV 1794) umożliwiło spokojniejsze organizowanie armii polskiej i pozyskanie chłopów.

 

 

 

 

(Fragmenty obrazu „Bitwa pod Racławicami” , który znajduje się w Panoramie Racławickiej we Wrocławiu.)

 

 

Ogłosił słynny Uniwersał Połaniecki, który zapewniał chłopom osobistą wolność. Niestety powstanie zakończyło się klęska 10 X 1794 w bitwie pod Maciejowicami. Ranny Kościuszko dostał się do niewoli i został uwięziony w twierdzy w Petersburgu. Zwolniony przez cara. Po złożeniu przysięgi wierności.

 

W 1797 wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Kościuszko przebywał w Ameryce niecały rok. Dowiedziawszy się, że utworzono we Włoszech Legiony Polskie postanowił wrócić do Europy. Jednak nie stanął na czele oddziałów. Walczyły one bowiem u boku Napoleona, do którego nie miał zaufania. Zmarł 15 października 1817 w Szwajcarii (w Solurze), gdzie spędził ostatnie lata swego życia.

 

 

Rok po śmierci sprowadzono prochy Kościuszki do Polski i złożono je na Wawelu obok grobów królewskich.

 

 

W 1820 roku Polacy z trzech zaborów chcieli złożyć hołd Tadeuszowi Kościuszce. Długo myślano, który rzeźbiarz ma wykonać pomnik. Wreszcie postanowiono, że cały naród swojemu bohaterowi wyrzeźbi pomnik z ziemi.

 

 

 

Ta rzeźba to kopiec Kościuszki w Krakowie.

Skip to content